सिनेमॅटिक लिबर्टी घेतलेली जाणवते. पण चित्रण, दिग्दर्शन, बहुतेक कलादिग्दर्शन, ट्रेलरने सेट केलेल्या अपेक्षेपेक्षा चांगला अभिनय, आवर्जून वापरलेले मराठी संवाद, त्यातही ते अमराठी कलाकारांच्या तोंडी असूनही त्यांनी ते बऱ्यापैकी मराठी लहेजात म्हणणं.... अशा गोष्टींमुळे 'पानिपत' आवडून गेला.
दिल्ली दरबारात छत्रपती शिवाजी महाराजांचा जिरेटोप सन्मानपूर्वक ठेवण्याचं दृश्य आणि त्यावेळचं गाणं हे दिग्दर्शकाचं कल्पनास्वातंत्र्य असेल, पण ते दृश्य आणि त्याप्रसंगी पूर्ण मराठीत घेतलेला तेवढा भाग डोळ्यात पाणी आणणारा....
'बाजीराव मस्तानी' सिनेमा आणि त्यातला (जेमतेम 'मल्हारी' गाण्याच्या अर्ध्यापर्यंत बघवलेला) आक्रस्ताळा आणि अजिबात बाजीराव न वाटणारा सो कॉल्ड 'अप्रतिम साकारलेला' बाजीराव कसाबसा सहन केल्यामुळे 'पानिपत'बद्दल जरा धाकधूक होती पण दिग्दर्शक मराठी असल्यामुळे आशाही होती. पण गोवारीकर आशेला-अपेक्षेला जागले. त्यांना नायक, खलनायक अशा सर्वांकडून कन्व्हिन्सिंग अभिनय करवून घेण्याची कला चांगलीच अवगत आहे हे लगान, स्वदेस, जोधा अकबर नंतर आज पुन्हा जाणवलं.
अटकेपार झेंडे गाडलेला मराठी इतिहास मोठ्या पडद्यावर बघताना भरून येणारा ऊर आणि 'मर्द मराठा', 'जय जय शिवा' सारखी गाणी ऐकताना उठणारे रोमांच हे अपूर्व आहेत.
आणि अखेर प्रत्यक्ष युद्धप्रसंग...
'दोन मोत्ये गळाली, सत्तावीस मोहरा हरवल्या आणि रुके, खुर्दा किती गेला त्याची गणतीच नाही' अशा समरात भरवशाचे स्वकीय रणात दगा देत असतानाही सदाशिवरावभाऊ, जनकोजी, समशेरबहाद्दर यांचं अतुल शौर्य परदेशात मोठ्या पडद्यावर बघताना आपसूक मनोमन मुजरा घडतो...
