Labels

Monday, September 16, 2013

उद्या उजळेल नभ

रोजच्या कामाच्या ओझ्याने आपण थकलेले असतो. अशा वेळी आपल्या मनाला उभारी देणं आपल्याच हातात असतं.


कंटाळल्या जिवा हवे विसाव्याचे क्षण
थकलो वाहून मी ओझे मण मण

भरलेल्या मेघापरी भरून आले मन
व्यापूनही रिते सारे उरतसे जीवन

मध्येच चमके वर आभाळात वीज
वाटले जा धाव मना पावसात भिज

तोड ती बंधने सारी तोडी त्या शृंखला
जा नाच ज्याने रमे जीव थकला एकला

जा धाव असा काही करी वाऱ्याशी शर्यत
ठेव दुर्दम्य आशा ज्याने हलेल पर्वत

त्याच उमेदीने घेई आकाशी भरारी
ओलांडून त्याला कर पुढे अवकाशी स्वारी

दूरवर कुठेतरी आरतीचा घंटानाद 
लयीचा उन्माद तुला घालतसे साद

चल उठ उठ स्थिर असा बसशी आता का
लावी कर्तृत्वाने तुझ्या कीर्तीच्या पताका

भिनव वेग पावसाचा बाणव विजेचे चैतन्य
धावी वाऱ्याच्या वेगाने सारोनिया औदासिन्य

चराचर उत्फुल्लित त्याची प्रेरणा घेऊनिया
घेई कवेत आकाश सारी तुझीच दुनिया

सार आजची काळोखी दूर ढकल मळभ
तुझ्या किरणांची दीप्ती उद्या उजळेल नभ

Tuesday, August 27, 2013

'LPK' songs : A subtle, sweet and pleasing experience with a flavour of awesome melody


Recently listened to the songs of upcoming film 'Lagna Pahave Karun' starring Umesh Kamat and Mukta Barve and directed & Music by Ajay Naik. After listening to the music, I felt like the music director and his team deserves an applause. So, I decided to write a song-by-song review from a listener and from an Amateur artist point of view [saying this because I play Tabla ;) ].

Among the glimpses of all the songs published on Soundcloud, the glimpse of 'Reshami Bandhane' appealed to me the most. Along with this song, I was also curious to listen the full version of another song sung by Shankar Mahadevan ('Majhya Mana'). Finally a few days back, all the songs were released on dhingana.com and after listening to the full version of all of them, I realised not only these two but also rest of the songs are really fantastic or rather more than the expectation.

Starting with my favourite song in the glimpse version, 'Reshami Bandhane', I must say that it's a typical Bela Shende song. Lovely lyrics, tune with a subtle pace, perfect arrangement and melodious Bela.... In all, a perfect combination !! Thumbs up for this one. I am hooked to this one.

Then the next comes my favourite in the full version, viz. 'Tu Shwas Saare (Male Version)'. I felt this song was made for only and only Kunal Ganjawala. Just a perfect voice for this song !! Marathi audience may sneer at his slightly non-Maharashtrian accent in it, but in my opinion, that's what makes this song stand out and convey the exact feelings in the song to the listeners. I am hooked to this one as well.

Coming back to the previously mentioned composition 'Majhya Mana' voiced by Shankar Mahadevan, with due respect to him, I would like to say that Shankar Ji is not at his best in this one. One may feel slightly disappointed as it is not one of the best of Shankar Mahadevan. Still, on any day, he is a level above most of the contemporary singers. So, given all the slight disappointment, we can still enjoy the song.

Next in the line is 'Tu Shwas Sare (Female Version)' by Bela Shende. Again, the same story as 'Reshami Bandhane'. Lyrics, music are really good and Bela doesn't disappoint you as usual.

Now something to say about the song 'Jaanata Ajaanata (Male Version)'. The tune and the arrangement of this song is undoubtedly humming but despite all the positive aspects, unlike the Kunal Ganjawala in 'Tu Shwas Sare', the non-Marathi accent of Shaan is something that turned out to be unpleasant to my ears since the glimpse version. Besides this, another factor that bothered me was that the tune of this song appears to be forcibly fit for the lyrics of this song. Indeed the lyrics is good, but tune is somewhat a mismatch here ! But fortunately in spite of the minus points, this is another one to listen to.

The same thing goes with the Female Version of 'Jaanata Ajanata'. Though the singer's accent is not a problem here, I felt the it's a level above Bela's pitch and at some points during the playback, she is a bit uncomfortable, though it's just my view.

Now, moving to the last one, i.e. 'Kasa Ha Maza Saajana'. Akriti Kakkar deserves a grand applause for this one. A wedding song, though most of it in Hindi, but whatever the Marathi lyrics present in it, one won't find even the slightest of the non-Marathi accent while she sings it. Her voice and overall the song reminded me of Shreya Ghoshal singing 'Mann Ranaat Gela Ga' from the National Award Winning film 'Jogwa'. Besides the tune and the music arrangement is apt for the mood of the song. After listening to this song, I felt being a majority-hindi lyrics song, it should gain the popularity like the song 'Cham Cham Karta Hai' from 'Aga Bai Arechchha' which was also a Hindi song in a Marathi movie.

Overall, although not very much experimentation done, all the songs are pleasant to the ears and likely to stay in the mind for a fairly long time because of the 'these-days-rare' factor 'MELODY' presented by Ajay Naik. Now, I am very excited to see these on-screen featuring the Umesh Kamat-Mukta Barve pair. That would be a treat to the ears and to the eyes as well. The movie is releasing on 4th October, 2013 in the theatres nearest to you. It has already been premiered in Singapore. From the two teasers that have been uploaded till date and the positive feedback from Singapore audience, it seems it's going to be a rocking movie. Now it's time to do a fair amount of publicity and marketing for LPK. All the best to the Director and the Music Director Ajay Naik and his entire team. Keep the good work up !!

P.S. : I don't know how the critics give the overall 'Star Ratings' to the movies but after listening to the LPK's music, the first figure that comes in my mind is 3.5/5.

YOU CAN LISTEN TO ALL THE SONGS HERE:


OFFICIAL FACEBOOK PAGE:

Monday, July 29, 2013

संगमी श्रोतेजन नाहती

'गीत रामायण' : प्रतिभावान लेखक, पटकथाकार, कवी, गीतकार आदरणीय 'गदिमा' यांच्या सिद्धहस्त लेखणीतून आणि स्वररत्न बाबूजी 'सुधीर फडके' यांच्या सुमधुर कंठातून साकारलेलं हे अनोखं काव्य, काव्य नव्हे तो एक ग्रंथच !! बाबूजींच्या ११व्या पुण्यतिथीच्या निमित्ताने दादरच्या शिवाजी मंदिरात त्यांचे सुपुत्र संगीतकार, गायक श्री. श्रीधरजी फडके यांच्या कंठातून ऐकायचा योग २७ आणि २८ जुलैला आला. असा कार्यक्रम होणार आहे याची माहिती असल्यामुळे तिकीटविक्री सुरु होताच लगेच जाऊन तिकीट काढलं.
मी २००५ मध्ये शिवाजी पार्कात झालेला गीत रामायणाचा सुवर्ण महोत्सव ('गीत रामायण ५० - ज्योतीने तेजाची आरती') हा कार्यक्रम प्रत्यक्ष बघितला होता आणि तेव्हापासून गीत रामायणाचा चाहता झालो होतो.  बाबूजींचा प्रत्यक्ष कार्यक्रम बघायला/ऐकायला मिळाला नाही पण श्रीधर फडकेंच्या तोंडून ऐकायची संधी यावेळी होती आणि दुधात साखर म्हणजे त्या कार्यक्रमाचं निरुपण माझ्या अतिशय आवडीच्या निवेदिका सौ. धनश्री लेले या करणार आहेत असं कळलं. तेव्हा हा दुग्धशर्करा योग चुकवायचा प्रश्नच नव्हता.
याआधी रवींद्र नाट्यमंदिरात धनश्रीताईंचंच निवेदन असलेल्या ज्येष्ठ गायक मा. श्री. अरुण दाते यांच्या 'शुक्रतारा' गाण्याच्या सुवर्णमहोत्सवी कार्यक्रमाला मी गेलो होतो. त्यातलं धनश्रीताईंचं निवेदन मला अतिशय भावलं होतं. तेव्हा त्याबद्दल त्यांना 'फेसबुक'वर मेसेज पाठवला होता. त्यांनीही Reply केला होता आणि 'एखाद्या कार्यक्रमाला भेट' असं सांगितलं होतं. त्यामुळे त्याचीही उत्सुकता होतीच !
कार्यक्रम सुरू झाला आणि वातावरण गीत रामायणाच्या  मंगलमय सुरांनी भरून गेलं. 'स्वये श्री रामप्रभू ऐकती' पासून सुरू झालेला हा भारावून टाकणारा हा प्रवास पहिल्या दिवशी 'माता न तू वैरिणी' पर्यंत झाला. खरंच बाबूजींचा वारसा पुढे चालवण्याचं शिवधनुष्य श्रीधरजींनी किती समर्थपणे पेललंय ह्याची प्रचीती आली. सुधीर फडकेंनंतर गीत रामायणाचा वारसा पुढे चालवण्याचा वसा कोणी घ्यावा तर श्रीधर फडकेंनीच ! धनश्रीताईंचं निवेदन/निरुपण तर नेहमीसारखंच अप्रतिम !!

'सात स्वरांच्या स्वर्गामधुनी
नऊ रसांच्या नऊ स्वरधुनी 
यज्ञमंडपीं आल्या उतरुनी
संगमी श्रोतेजन नाहती'

याची प्रचीती ठायीठायी येत होती. श्रीधरजींचे मधुरसे स्वर आणि त्याला अतिशय अनुरूप असं धनश्रीताईंचं रसाळ वाणीतलं निरुपण यांच्या संगमी श्रोतेजन न्हाऊन निघाले नसते तरच नवल ! तो स्वर्गस्थ रामचंद्र (बाबूजी) आपल्या एकुलत्या एक कुश-लवाचं म्हणजे श्रीधरजींचं गायन नक्कीच वरून ऐकत असणार !
पहिला दिवस संपला. मी लगेच जाऊन धनश्रीताईंना भेटलो. त्यांना नाव सांगितलं. त्यांनी लगेच ओळखलं. "हो हो, तू मेसेज पाठवला होतास; चला, भेटलास आज" असं म्हणाल्या. मी त्यांना कार्यक्रम खूप आवडल्याचं सांगितलं, त्यांच्याकडे सही मागितली. "अरे श्रीधरजींची सही घे, माझी कशाला ?" त्या म्हणाल्या. म्हटलं, "त्यांची घेतोच पण तुमचीही सही हवी आहे". मग हसत हसत त्यांनी सही दिली.

मी त्यांच्यासाठी त्यांच्या काही छायाचित्रांचं एक कोलाज Design केलं होतं. ते त्यांना भेट दिलं. ते बघून तर त्यांनी एकदम उत्स्फूर्तपणे "अरे वा" अशी दाद दिली. आणि पुन्हा एकदा कोलाज नीट न्याहाळलं आणि परत एकदा तशीच दाद दिली. खूप छान वाटलं.


मग श्रीधरजींकडे गेलो. बाबूजींचं आत्मचरित्र 'जगाच्या पाठीवर' माझ्या संग्रही आहे, त्यावर मला श्रीधरजींची सही हवी होती. त्यांना सही द्यायची विनंती केली. ते म्हणाले, "यात मी सुरुवातीला प्रस्तावना लिहिली आहे त्यावर सही करतो". असं म्हणून त्यांनी स्वतःहून ते पृष्ठ काढलं आणि त्यांच्या नावाखाली स्वाक्षरी केली. आणि अनपेक्षितपणे मला उद्देशून म्हणाले, "अशी तरूण मंडळी येतात कार्यक्रमाला, बरं वाटतं". आयुष्यात काही क्षण किंवा अनुभव सुरेख, अप्रतिम, अविस्मरणीय अशा शब्दांपलीकडचे असतात आणि त्यांची खरी किंमत फक्त तो क्षण अनुभवणाऱ्या त्या व्यक्तीलाच माहीत असते…. अशांपैकी हे क्षण होते. असो. मग धनश्रीताईंचा निरोप घेऊन गीत रामायणाच्या हवेतच घरी आलो.

दुसरा दिवसही पहिल्या दिवसासारखाच मंतरलेला होता. बाबूजींच्या 'सार्वकालिक महान' अशा 'पराधीन आहे जगती' या गीताने दुसऱ्या दिवसाची सुरुवात झाली. सोबतीला धनश्रीताईंचं कालिदास, भवभूतीसारख्या महाकवींपासून अगदी लोककवींच्या कविता, लोककथांच्या उदाहरणांनी नटलेलं निवेदन आणि श्रीधरजींनी बाबूजी-गदिमांचे त्याकाळचे प्रसंग, किस्से सांगणं आणि गाण्यांच्या साथीला तितकाच उच्च दर्जाचा असलेला वाद्यमेळ यातून कार्यक्रम उत्तरोत्तर रंगत गेला.
धनश्रीताईंचं निवेदन हे मला एखाद्या शांत नदीप्रवाहासारखं वाटतं. कुठे चमकदारपणा नाही. आपण त्या नदीच्या काठावर बसून फक्त निवांतपणे त्याचा आस्वाद घ्यायचा ! आणि शेवटी गंगेत स्नान केल्याचं पुण्य आणि आनंद आपल्या पदरी पडणार ह्याची खात्री :) तसंच अपेक्षेनुरूप इथेही झालं. आणि श्रीधरजींबद्दल मी काय सांगावं !! मी भक्तिगीतं ऐकणाऱ्या पंथातला अजिबातच नाही. मी स्वतःहून ऐकलेलं शेवटचं भक्तिगीत म्हणजे 'सुमन कल्याणपूर' यांचं 'केशवा-माधवा', तेसुद्धा इ. ६वीत. त्यामुळे भक्तिरसात न्हाऊन निघणं वा तत्सम प्रकार फक्त ऐकण्या-वाचण्यापुरताच मर्यादित ! पण तोही अनुभव या कार्यक्रमाने दिला.
शेवटी जिथून सुरू झाला (स्वये श्री) त्याच बिंदूला म्हणजे 'गा बाळांनो श्री रामायण'पाशी येऊन कार्यक्रम संपला. एकच गोष्ट खटकली ती म्हणजे श्रोते असायला हवेत तितके Responsive नव्हते. बहुधा ज्येष्ठ नागरिकांचाच जास्त भरणा असल्यामुळे असेल. असो. :D
पुन्हा एकदा धनश्रीताईंना भेटलो आणि कार्यक्रम आवडल्याचं सांगितलं. त्यांनीही कोलाज घरी आवडल्याचं आवर्जून  सांगितलं. पुन्हा भेट कधी एखाद्या कार्यक्रमाला असं म्हणाल्या. कार्यक्रमाच्या आठवणी जागवतच घरी आलो आणि आता मोबाईलच्या Playlistमध्ये गीत रामायणाची आणखी काही गाणी Add झाली आहेत हे वेगळं सांगायला नकोच :)

Monday, June 17, 2013

I HATE RAIN !!!

पाऊस  सगळ्यांनाच आवडतोच असं नाही. काहींच्या जुन्या गाडलेल्या आठवणी पावसाबरोबर जाग्या होतात…. त्याचा त्यांना त्रास होतो… आणि त्यांच्या तोंडून नकळत विरहवेदना बाहेर पडतात. अभीरही अशांतलाच एक !! पाऊस आला की त्याच्या श्रुतीसोबतच्या आठवणी पुन्हा जाग्या होतात पण आता त्यांना राधाच्या आठवणींचं त्या वेदना सुसह्य करणारं औषध मिळालं आहे. 'एका लग्नाची दुसरी गोष्ट' ही मालिका माहित असेल्यांना हे संदर्भ आणि I Hate Rain माहित असेल पण समजा माहीत नसलं तरीही या कवितेतल्या भावना नक्कीच समजू शकतील, कारण… 'कविता ह्या समजायच्याच नसतात, समजायच्या असतात त्या भावना…' :)

माझी मैत्रीण निकिता आवारे हिने व्यक्त केलेल्या अभीरच्या या पाऊसवेदना….


I HATE RAIN 
पावसाची संततधार
गोठवून टाकणारा गार वारा 
माती आणि धारांच्या मीलनाच्या आनंदाने बेभान होऊन 
रस्त्यांवरून फेसाळत वाहणाऱ्या त्या इवल्या इवल्या सरिता
हे… 
हे सगळं चुकवत 
मी दुकानाच्या शेडच्या आडोशाने उभं रहावं 
आणि आपल्याच आनंदात भुर्रकन जाणाऱ्या एखाद्या गाडीनं 
जाताना मला नखशिखांत चिखलाचा अभिषेक घडवावा 
You know what Radha 
I  HATE RAINS… !!!

ते आभाळअश्रू झेलून चिल्ल्यापिल्ल्यांनी मनसोक्त नाचताना 
मला मात्र 
फक्त त्यांच्या पायाखालचं चिखल दिसावं 
कुणी पावसात भिजायला मिळावं म्हणून छत्री घरी मुद्दाम विसरावी 
आणि मी मात्र बरसणाऱ्या सरींवर बहिष्कार म्हणून 
स्वतःच्या खोलीत बंद व्हावं 
प्रेमात पडलेल्या माझ्या मित्राला
कोसळणाऱ्या थेंबांत सप्तसुरांचा नाद गवसावा
पण मला नेहमी 
पत्र्यावर आपटून पाण्याने 'ताड् ताड्...' असा माजवलेला तांडवच दिसावा…. 
You know what Radha 
I  HATE RAINS… !!!

पावसाच्या येण्याबरोबर मग
चोरपावलांनी श्रुतीची आठवण यावी 
मित्राच्या पावसाची सरगम 
अनाहूतपणे कानी वाजू लागावी 
आणि थेंबाथेंबागणिक 
तिच्याबरोबर घालवलेला प्रत्येक क्षण ,मनावर कडकडून कोसळावा… 
आकाशाचं ते रुदन माझ्याच विरहकळांचा प्रतिध्वनी वाटावा… 
वाढत जाणाऱ्या पावसाबरोबर सगळं कसं असह्य व्हावं 

अचानक पाऊस थांबावा… 
पाऊसधारांत न्हाऊन निघून हवा पण अगदी स्वच्छ भासावी… 
इतका वेळ मिटलेले डोळे अलगद उघडावे… 
आणि…. 
राधा समोर तू दिसावीस… 
You know what Radha 
I…. 
-निकिता आवारे

Sunday, June 9, 2013

पाऊस - एक अतृप्त मैफिल

पावसामुळे चराचर सृष्टी मोहरून उठते, चैतन्य येतं हे जरी खरं असलं तरी एखाद्याचा जर आधीच उदास स्वर लागला असेल तर तो उदास प्राणी अजून उदास होऊन जाऊ शकतो आणि सगळं मिळूनही रिक्तपणाच उरतो फक्त !!


काय मस्त हवा सुटलीय
शरीराशी झोंबून मनाला आल्हाद देऊ पाहतेय
पावसाचे तुषार अंगाखांद्यावर नाचतायत
मी मात्र नुसता उदास उभा आहे फक्त

भोवताली अंधार दूरवर एक लुकलुकता दिवा
कानात गुंजती सूर कोणीतरी वाजवी पावा
ध्वनी-प्रकाशाचा विजोड तरी एक खेळ नवा
त्याचा एक मूक प्रेक्षक मी खेळ बघतोय विरक्त

एकटेपणाच्या कोशात माझं छोटंसं घर
बाहेर पडणारी पावसाची हळुवार सर
तरीही का लागावा आज हा दुःखी स्वर
या जगात राहूनही मी जगापासून अलिप्त

मल्हाराची मुसळधार आळवणी तर सारखीच चालू असते
मध्येच अचानक ताशासारखी आकाशात वीज कडाडते
पागोळ्यांची सुरावट तर सतत लेहरा धरतच असते
या श्रवणीय श्रावणमैफिलीतून मी मात्र मुक्त

नांदीपासून भैरवीपर्यंत ही मैफिल रंगते
उत्कटतेच्या समेवर येऊन पावसाची जुगलबंदी संपते
माझी मात्र अखेरच्याही तिहाईची टाळी चुकते
सारे काही अनुभवूनही मी मात्र अतृप्त

Friday, May 10, 2013


कविता कधी, कुठे, कशी सुचेल ह्याचा काही नेम नाही. गदिमांना ती कधी हॉटेलमध्ये बसलेले असताना (दर्यावरी नाच करी, होडी चाले कशी भिरीभिरी) सुचते आणि ते बसच्या तिकिटावर लिहितात तर सुरेश भटांना टॅक्सीत सुचतं (सुन्या सुन्या मैफिलीत माझ्या तुझेच मी गीत गात आहे, अजूनही वाटते मला की अजूनही चांदरात आहे) आणि ते मिळेल त्या कागदावर लिहितात. मी गदिमा किंवा सुरेश भट नाही तरी पण शेवटी ही कविता मला सुचली अशाच एका Weird वेळी (रात्री झोपायची तयारी करत असताना) सुचली. खरं म्हणजे कवितेचा विषयही २३व्या वर्षी सुचावा असा नाही. पण काय आता,  सुचली !!  नशिबाने आजकाल मोबाईल हाताशी असल्यामुळे अगदी तिकिटावर किंवा मिळेल त्या कागदावर लिहिण्याची वेळ येत नाही इतकंच !!
कधी नव्हे ते यमक, वृत्त  इत्यादींचा वापर करावासा वाटला नाही.
'एक असा वयस्क माणूस ज्याची जीवनसाथी त्याला कायमची सोडून निघून गेली आहे अशा माणसाच्या भावना या कवितेत आहेत.'



रात्रीच्या मिट्ट काळोखात
चांदण्या चमचम करतायत
पण माझ्या आकाशातलं शीतल चांदणं
कायमचं हरवलंय

सतत वाटत राहतं
शुक्लातल्या प्रतिपदेसारखी
किंवा वद्यातल्या चतुर्दशीसारखी
छोटीशी का होईना पण निदान एक कोर दिसेल कुठेतरी
पण समजूनसुद्धा उमजत नाही
आयुष्यात माझ्या कायमची आमावस्या केव्हाच झालीय

उरल्यात त्या फक्त आठवणी
प्रतिपदा ते पौर्णिमेसारख्या
आपल्या कलाकलाने वाढलेल्या प्रेमाच्या
आता हा अंधार मात्र माझा कायमचा सोबती झालाय

रामप्रहरी आयुष्याच्या आपली पहिली भेट झाली
अष्टौप्रहर साथ दिलीस
उद्या दिनचक्राप्रमाणे दिवस सुरू होईल खरा
पण माझ्या रथाचं चाक मात्र तुझ्याच आठवणींत रुतलंय

याच आठवणींची मऊसूत शाल
ओढून बसतो एकटाच खाली
वर सोबतीला आभाळाच्या चादरीवर चांदण्यांनी नक्षी रेखलेली
पण तुझ्या प्रेमाची ऊब त्याला कधीच नाही हे कळून चुकलंय

बघत बसतो टक लावून शोधत त्या ताऱ्यांत तुला
कारण म्हणे सोडून गेलेल्या प्रियजनांचे तारे होतात
पण मनात ध्रुवताऱ्यासारखं अढळपद मिळवून
मला हवाहवासा तारा मात्र केव्हाच निखळलाय

शोधतोय वाट याच तारांगणातून स्वर्गाकडे नेणारी
येशील तू बाहू पसरून मला जिथे सामोरी
मिठीत त्या सामावले असेल सारे विश्व सारे आकाश
दिपेल चराचर सृष्टी पाहून प्रीतीचा सूर्यप्रकाश

Tuesday, April 30, 2013

मैत्री म्हणजे काय




मैत्री म्हणजे काय

एकाची साद सगळ्यांचा प्रतिसाद

कट्टयाच्या साक्षीने कटिंगचा आस्वाद



मैत्री म्हणजे काय

शिवाजी पार्कच्या कट्ट्यावर गप्पांची मैफिल

वेळेचं भान नाही सारेच गाफील



मैत्री म्हणजे काय

मोठ्या मोठ्या प्लॅन्सच्या बड्या बड्या बाता

वडापाव फ्रँकीनंतर आईस्क्रीम खाता खाता



मैत्री म्हणजे काय

पास व्हा किंवा नापास व्हा सगळ्यांना हवी पार्टी

एक नंबरची नालायक आहेत सगळी कार्टी



मैत्री म्हणजे काय

नोट्सच्या झेरॊक्स आणि असाइनमेण्ट्स कॊपी

अभ्यासाची ही पद्धत आहे खूप सोपी



मैत्री म्हणजे काय

कॊलेजला दांडी किंवा  लेक्चर बंकिंग

नाक्यावर उभं राहून रोजचं 'साइटसीइंग

'

मैत्री म्हणजे काय

गुपचूप बघितलेला दुपारचा पिक्चर

घरी कळल्यावर  मिळालेलं लेक्चर



मैत्री म्हणजे काय

एकमेकांना जोडणारा विश्वासाचा सांधा

दुःखामध्ये रडायला हक्काचा खांदा



मैत्री म्हणजे काय

फेसबुकने जोडलेली मैत्रीची गॅप

इन्स्टंट गप्पांसाठी मोबाईलवर व्हॊट्स्-ऄप



मैत्री म्हणजे काय

अध्यात्मिक ते रोमँटिक सगळ्या विषयांवर गप्पा

प्रत्येकासाठी जपलेला मनातला एक-एक कप्पा



मैत्री म्हणजे असतं अजूनही बरंच काही

लिहित बसलो सगळं तर जागा पुरणार नाही



एवढं सगळं असताना आणखी वेगळं काय हवं

आयुष्याच्या क्षितिजावरती रोज दोस्तीचं रूप नवं

Monday, April 29, 2013

सागराच्या लाटा



ही मी केलेली एक कविता : दिनांक २२ ऑगस्ट २००४ रोजी केलेली. दिल्ली बालभवनच्या 'बालश्री ' पुरस्काराच्या Zonal Round साठी मुंबईतून (Local Round मधून)माझी निवड झाली होती होती. त्याची तयारी माझ्याकडून मुंबईच्या जवाहर बालभवनच्या थरवळ बाई करून घेत होत्या. सरावासाठी त्यांनी मला 'सागराच्या लाटा' हा विषय दिला. तेव्हा केलेली ही कविता. यानंतरही मी अनेक कविता केल्या. ज्यांनी ऐकल्या त्यांना त्या आवडल्याही. पण माझ्या दृष्टीने ही कविता मी आतापर्यंत केलेल्या कवितांपैकी सर्वोत्कृष्ट कविता आहे. 'बालश्री' साठी अत्यावश्यक अशी Creativity या कवितेत मला दिसते. समुद्राच्या लाटांकडे या कवितेत मी एका वेगळ्याच नजरेने बघितलंय असं मला वाटतं.


खडकावर एका बसलो होतो शून्यात नजर लावली होती
समोर पसरलेल्या अथांग सागरावर दृष्टी माझी खिळली होती

उसळत होत्या लाटा अन् फुटत होत्या त्यांना वाटा
जिकडेतिकडे पसरल्या होत्या सूर्यास्तावेळच्या तांबूस छटा
हे सगळं बघताना मनात विचारांची वादळं उठली होती
समोर पसरलेल्या अथांग सागरावर दृष्टी माझी खिळली होती

उसळताना या लाटांना सांगा काय वाटत असेल ?
आधी उसळणं मग मिसळणं हेच का लाटांचं जीवन असेल ?
पण लाटांना मदत करणं काही नव्हतं माझ्या हाती
समोर पसरलेल्या अथांग सागरावर दृष्टी माझी खिळली होती

समुद्राच्या लाटांनीच साकारलं होतं सूर्यास्ताचं सुंदर शिल्प
त्याच्या सौंदर्याबद्दल माझ्या मनात नव्हता विकल्प
ते शिल्प म्हणजे जणू होता एक मौल्यवान मोती
समोर पसरलेल्या अथांग सागरावर दृष्टी माझी खिळली होती

सावरकरांनी म्हटल्याप्रमाणे लाटा भूमातेचे धुतात चरण
मग त्यांचं आयुष्य क्षणभंगूर असण्याचं काय कारण ?
अशाप्रकारे लाटांची कणव मला वाटत होती
समोर पसरलेल्या अथांग सागरावर दृष्टी माझी खिळली होती

अरे मनुष्या, गतिमान रहा लाटांप्रमाणे तर तू खरा मनुष्य
खात्री देतो तुला की पावन होईल आयुष्य
मनात उठणारी विचारांची वादळं आता शमू लागली होती
तरीसुद्धा, समोर पसरलेल्या अथांग सागरावर दृष्टी माझी खिळली होती

खडकावरून उठलो तो लाटांपासून प्रेरणा घेऊनच
जीवनात काहीतरी करून दाखवण्याचं माझ्या मनी ठरवूनच
मला पाठिंबा दर्शवण्यासाठीच जणू तेवढ्यात मोठी लाट उसळली
पुन्हा एकदा, समोर पसरलेल्या अथांग सागरावर दृष्टी माझी खिळली


विराट कोहली, क्रिकेट आणि खिलाडूवृत्ती-सभ्यपणा वगैरे…


नुकतंच IPL6 मधल्या Mumbai Indians vs Royal Challengers Bangalore मॅचमध्ये प्रत्यक्ष क्रिकेटनंतर इतर बरंच काही झालं. RCBचा कर्णधार विराट कोहलीने Mumbai Indiansच्या अंबाती रायुडूला Runout करताना त्यावेळी अजाणतेपणी का होईना गोलंदाज R. विनय कुमारचा पाय रायुडूच्या बॅटला लागल्यामुळे रायुडू Runout झाला. त्यावेळी खिलाडूवृत्ती दाखवून कर्णधार कोहलीने स्वतः पुढाकार घेऊन रायुडूला परत बोलावणं हे मुंबईच्या पाठीराख्यांना अपेक्षित होतं. पण त्याने तसं केलं नाही. त्यामुळे कोहली बॅटिंगला आल्यावर आणि Post-Match Presentationच्या वेळी मुंबईकरांनी त्याची हुर्यो उडवली. त्यावर प्रतिक्रिया व्यक्त करताना विराटने "ते बहुधा विसरलेत की मी भारतासाठीसुद्धा खेळतो" अशा आशयाचं विधान केलं. आणि याउपर आपल्या (रायुडूला परत न बोलावण्याच्या) निर्णयाचं समर्थन करताना "पंचांनी जर त्याला बाद ठरवलं होतं आणि त्यांना त्याला थांबवावसं वाटलं नाही तर मी का त्याला परत बोलवावं" असं बोलून हात वर केले.

यापैकी त्याचं पहिलं विधान म्हणजे 'लोका सांगे ब्रह्मज्ञान आपण कोरडे पाषाण' यातला प्रकार झाला. हे विधान करताना अगदी काहीच दिवसांपूर्वी Kolkata Knight Riders विरुद्धच्या सामन्यात बाद झाल्यानंतर प्रतिस्पर्धी कर्णधार गौतम गंभीरशी त्याने जी शाब्दिक चकमक केली होती ती बहुधा तो विसरला असावा. त्यावेळी गंभीरही भारतासाठीच खेळतो हे तो विसरला असावा. आता हे विसरणं genuine होतं की सोयीस्कर होतं हे तो स्वतःच जाणे. कारण आपली मतं आणि विचार सोयीस्कररीत्या विसरणं हे राजकारणात आपण बघतोच आजकाल. हाही तसाच प्रकार झाला.

त्याचं दुसरं विधान "पंचांनी जर त्याला बाद ठरवलं होतं आणि त्यांना त्याला थांबवावसं वाटलं नाही तर मी का त्याला परत बोलवावं" हे. यातल्या "का बोलवावं" याचं उत्तर म्हणजे खिलाडूवृत्ती ज्याच्याशी त्याचा सुतराम संबंध नाही. कारण मैदानावरची विराट कोहलीची प्रतिमा एक असभ्य खेळाडू अशीच आहे. त्यामुळे त्याने ती खिलाडूवृत्ती दाखवावी ही अपेक्षा बाळगणं म्हणजे राहुल द्रविड 'हेलिकॉप्टर शॉट' मारेल अशी अपेक्षा ठेवण्यासारखं आहे.

आता राहता राहिलं ते म्हणजे प्रेक्षकांनी अशी Extreme प्रतिक्रिया देऊन आपला निषेध व्यक्त करणं योग्य होतं का ? मुंबईकर प्रेक्षकांच्या  या वर्तनावर 'Shame on you Mumbai Crowd', 'You gotta feel bad for this guy (this guy म्हणजे कोहली)' , 'Even Sachin Tendulkar was booed here' अशा अनेक प्रतिक्रिया व्यक्त झाल्या. काहींनी तर मराठी-अमराठी वादाचा संबंधही याच्याशी जोडला. अर्थात शेवटी सगळा 'मुखमस्तीति वक्तव्यम्" हाच न्याय (हा Blog सुद्धा !!).  प्रेक्षकांची ही प्रतिक्रिया टोकाची आहे असं मानून सगळा दोष त्यांच्यावर ढकलला तरी त्यातून कोहलीच्या वागण्याचं कुठल्याही प्रकारे समर्थन होऊ शकत नाही. वर्षभरापूर्वी ऑस्ट्रेलिया दौऱ्यात प्रेक्षकांकडे बघून याच कोहलीने असभ्य इशारे  केले होते. त्यामुळे 'करावे तसे भरावे' ह्या न्यायाने आज he got the taste of his own medicine.

कोहलीने आपल्या प्रतिक्रियेत INDIA वगैरे शब्द वापरल्यामुळे अनेकांचा (एरवी कधीही जागृत न होणारा) देशाभिमान जागृत झाला आणि त्यांनी त्याच्या समर्थनार्थ बाह्या सरसावल्या. कारण आपल्याकडे देश, राष्ट्र असे शब्द कोणी वापरले की सगळ्यांना स्फुरण चढतं. आज त्याचं समर्थन करणारे हेच ५-६ वर्षांपूर्वी महेंद्रसिंग  ढोणीचा असाच उदोउदो करत होते. ढोणीलाही नंतरच्या अपयशांमुळे याच लोकांच्या रोषालाही सामोरे जावे लागलं. अर्थात या सगळ्यातून विराट कोहली काही बोध घेईल असं वाटत नाही.

भावी कर्णधार म्हणून आज कोहलीकडे पाहिलं जातं. त्याचं क्रिकेट कौशल्य अप्रतिम आहे हे सांगायला मी कोणी क्रिकेट तज्ज्ञ असायची गरज नाही. पण जर त्याला खरंच एक great leader व्हायचं असेल तर त्याने आपल्या स्वभावातला आक्रमकपणा माजी कर्णधार सौरव गांगुलीसारखा योग्य ठिकाणीच वापरावा. उगाच त्याचं उठसूट प्रदर्शन करत हिंडू नये. हे सगळं बघितलं की खरंच सचिन तेंडुलकर , राहुल द्रविड, महेंद्रसिंग ढोणी, अॅडम गिलख्रिस्ट यांच्या सभ्यपणाचं आणि शांतपणाचं कौतुक वाटतं. 'Cricket is a gentlemen's game' या वाक्याला जागणारे हे लोक. ही वृत्ती यांच्याबरोबरच लोप पावते की काय असं वाटण्यासारखी सध्या परिस्थिती आहे. कारण म्हातारी मेल्याचं दुःख आहेच पण काळ सोकावतोय याचं दुःख त्याहूनही जास्त आहे.